هشت سال از زمانی که "شورای هماهنگی راه سبز امید" برای راهپیمای در سالگرد انتخابات 88 فراخوان داد، می گذرد. یادم می آید، در آن سال، قبل از 22 خرداد، یعنی روز موعود برای راهپیمایی، آقایان مجتبی واحدی و فرخ نگهدار در برنامه ای در رادیو فردا در مورد راهپیمایی مشغول صحبت بودند. یادم هست که مجری از قول یک بوزینه به نام مهرانگیز کار از آقای واحدی پرسید: "حالا که اعضای شورای هماهنگی راه سبز امید با وجود کشتار جوانان در خیابان ها حاضر نیستند در معرض خطر قرار گیرند و خود را معرفی کنند، چگونه می توان با دعوت آنان در این راهپیمایی شرکت کرد؟"

آقای مجتبی واحدی در میانه ی دو دروغ بزرگ گرفتار آمده بود: 1. شواری هماهنگی راه سبز امید 2. کشتار جوانان در خیابان ها. به هر حال او توضیحاتی داد.

روز 22 خرداد هیچ راهپیمایی برگزار نشد. این نشان می داد تلاش های روتین حکومت بر تلاش های افرادی مثل آقای مجتبی واحدی چربیده. روز 25 خرداد اما من عصبانی شدم و شخصاً واکنشی نشان دادم. واکنشی که به طرز شگفت آوری مؤثر بود. با خودم می گویم کاش دیگران هم گاهی عصبانی شوند.